jula-zabol

Dawno mnie nie było, oj dawno. Powrót do szkoły. Cóż, pierwsze co mi przyszło do głowy (naprawdę!) "Welcome to the hell".  Jestem drugi dzień w szkole a już słyszę, że mnie ktoś obgaduje. Przepraszam, i to nie byle kto! (dla wtajemniczonych MD). Głupota jaką o mnie wymyślił graniczy z totalnym absurdem więc bardziej mnie to śmieszy. Mniej mnie śmieszy to, że "moja kochana pani wychowawczyni" robi to samo tylko głośno i na forum klasy. A tak w ogóle cała notka została zainicjowana refleksją czy jestem w st

Od kilku dni się zbieram żeby napisać i w końcu udało mi się usiąść. Ogólnie została mi ostatnio odebrana wiara w ludzkie możliwości (chwilowo- of course) przez moją ukochana siostrę, z którą rozmawiałam kilka dni temu. Otóż wiadomo, człowiek w moim wieku (ha!) wymarza (?) sobie różne rzeczy. Kim będzie w przyszłości, jak będzie sie realizował i jak spełni swoje wszystkie marzenia, będzie miał wymarzoną pracę, rodzinę i w ogóle wszystko mu sie uda bo wiadomo, że trz

Dostałam dzisiaj piłką w głowę, mocno, ale do przeżycia. Naturalnie niechcący, więc zostałam od razu zalana potokiem przeprosin. Uśmiechnęłam się i otarłam łzy, które napłynęły mi do oczu. Przecież nie będę płakać! A bolało. I chciałam płakać. Bolałoby wtedy mniej. Ile razy w życiu już zrobiliśmy dobrą minę do złej gry? Choć najwygodniej byłoby wlasnie chwilkę nad sobą i nad światem poplakać to my się uśmiechamy i udajemy, że